Barmhartigheid, ons nieuwe normaal
Een jaar geleden. Oordopjes mee en telefoon in de achterzak. Waar zijn mijn fietssleutels? Koortsachtig zoek ik in jaszakken, tassen en nog maar weer eens in de la. Verdorie kom ik nu toch te laat? Een blik op de routeplanner, het moet lukken. Mijn leven speelt zich af in delen, Amsterdam, New York en Hong Kong. Net als in een symfonie, maar dan zonder de pauzes. Ik wurm mij in een rode regencape en spring op de fiets.
Tim Vreugdenhil, de net aangestelde stadspredikant van Amsterdam, heeft mij samen met twee andere ouders van een zorgintensief kind uitgenodigd voor een gesprek. Veel te laat en drijfnat stap ik de Diaconie binnen. Tim heeft voor één van zijn thema's ‘leven met een beperking in Amsterdam’ behoefte aan duidingen en hoopt die van ons te krijgen. Er passeren vragen als ‘wat heeft je leven verrijkt en wat maakt het moeilijker?’ en ‘kan levensbeschouwing en spiritualiteit van toegevoegde waarde zijn aan het leven met kwetsbaarheid?’ Ik vind dat lastige vragen. Mijn gedachten dwalen af naar een diner met het bestuur van het Dallas Symphony Orkest. De voorzitter zit tussen Jaap en mij in. Als het gesprek op Benjamin komt pakt hij onze handen en met betraande ogen vertrouwt hij ons toe dat hij het ouderschap van een gehandicapt kind ziet als een voorrecht. God heeft ons daarvoor geselecteerd, omdat wij die zware taak aan kunnen. Ongemakkelijk proberen wij het gesprek een andere wending te geven.
Het gesprek in de kamer van de stadspredikant gaat verder over de actualiteit. De avond daarvoor is tijdens een spetterende tv-show Rick Brink, de allereerste Minister voor Gehandicapten Zaken gekozen. Wij hopen dat de minister, ook al is zijn rol symbolisch, iets aan de decentralisatie én bezuinigingen in de zorg gaat doen. Wij bespreken dat het in de media zo vaak gaat over wat kwetsbare mensen de samenleving kosten, maar niet over wat zij bijdragen. De stadspredikant luistert aandachtig. Bij het weggaan word ik uitgeleide gedaan door een kwetsbare man. Hij vertelt dat de Diaconie zich al eeuwenlang inzet voor een barmhartige en rechtvaardige samenleving. ‘Barm-hart-ig’ wat een mooi ouderwets woord denk ik als ik op de fiets stap.
Een jaar later. Corona. Ons leven is stil komen te staan, een lange pauze. Rick Brink is regelmatig te zien in de media en het woord ‘kwetsbaren’ is veel te horen. Maar aandacht voor kinderen met autisme en een verstandelijke beperking is summier. Met Benjamin gaat het net als met zoveel anderen in zijn situatie, niet goed. Niets is meer normaal, eenzaamheid en uitsluiting een dreigende realiteit. Papageno zet in no time een webpagina op om ‘in contact’ te blijven.
Nu keren wij langzaam terug naar een nieuw normaal. Niemand weet hoe die er voor onze kinderen uit gaat zien. Maar het is klip en klaar dat wij, nu meer dan ooit, ons moeten blijven ontfermen over onze kwetsbare medemensen ook als de samenleving onder druk komt te staan. Daarom richt Papageno, het Papageno Fonds op om in woord en daad hulp te blijven bieden aan kinderen en jongeren met autisme.
Barmhartigheid, ouderwets woord misschien, maar ons nieuwe normaal.